mybeautifuleveryday.blogspot.com

Hej :)
Dzisiaj chciałabym poruszyć temat, myślę, że ważny dla wszystkich blogerek czy też vlogerek. A mianowicie dotyczący współprac, ale i nie tylko. Ostatnio coraz bardziej popularne stają się współpracę z różnymi sklepami. Nie ograniczają się one już tylko do 3 najbardziej znanych sklepów, ale jest ich już całe mnóstwo. Obserwuję naprawdę dużo blogów i subskrybuję także sporo vlogerek i powiem Wam, że z dnia na dzień poznaję coraz to nowszy sklep, z którym dana osoba współpracuję. Na ten temat jakiś czas temu pisałam post <TU> i uważam, że jeśli bloga/kanał prowadzi się długo, sumiennie i z czystą pasją, współpracę nie są niczym złym, a wręcz jest to wynagrodzenie. Ważne by nie były tematem numer 1 i nie stały się jedynym powodem dla bycia tutaj. Zauważyłam natomiast niestety, że coraz więcej tych bardziej znanych w 'naszym świecie' osób, ale i nie tylko zostaję zalanych falą krytyki i bardzo często fałszywych oskarżeń na temat tego, że zarabiają 'na nas'. Jak wiecie np. na youtube, gdy oglądamy filmik najpierw często musimy przewinąć denerwujące reklamy. U vlogerek, których takie zjawisko występuję jest masa negatywnych komentarzy, hejtów typu ''sprzedałaś się!'', ''prowadzisz kanał tylko po to żeby zarabiać, wykorzystujesz nas!'' itp. Naprawdę mnie to przeraża. Co z tego, że milion osób powie, że to nie prawda. Kto by jej tam wierzył, przecież osoba nie mająca nic wspólnego z prowadzeniem kanału czy też bloga jak zawsze WIE LEPIEJ. Rozumiem, że zdarzy się człowiek, jeden na milion, który faktycznie robi to wszystko tylko dla zysku i korzysta na swoich widzach, ale opanujmy się. To nie znaczy, że jest to od razu każda blogerka i vlogerka. Nie oskarżajmy ich, nie pałajmy nienawiścią, to przecież niczego nie zmieni, a tylko może sprawić przykrość osobie, która nagrywa i piszę z prawdziwą pasją, nie ma z tego żadnych pieniędzy,a jest oskarżana i uważana za tą ''najgorszą''. Jeśli spotkacie się z takim czymś, postarajcie się stanąć w obronie takiej osoby..W końcu czemu ktoś niewinny ma cierpieć z powodu zawistnej osoby.

Dzień dobry :)

Hej.
Spotkał się kiedykolwiek ktoś z Was z pojęciem 'kozioł ofiarny'? Myślę, że na pewno tak. Niestety coraz częściej mamy do czynienia z takim zjawiskiem w szkole, wśród różnych grup wiekowych. Jedna osoba jest 'wybierana' na takiego klasowego błazna i wszystko robi jej się na złość. Każdy się z niej śmieje, bo w końcu nie można być gorszym od innych. Robią z niego żarty, nie wiedząc (choć może i czasem zdając sobie z tego sprawę), że robi mu się krzywdę i psychiczną i bardzo często fizyczną. Nikt nie poda ręki takiej osobie, nikt nie pomoże. Przecież nie można być gorszym od innych. W końcu gdybym stanął w jego obronie ze mnie też by się śmiali. No tak..Ale co z tego? Naprawdę będziesz się tym przejmował? Czasem naprawdę warto 'postawić się' kilku osobom, żeby pomóc i sprawić radość tej jednej, która już zwątpiła w to, że znajdzie się ktoś taki :)

Hej :)
Co tam u Was? U mnie niezbyt ciekawie. Tak się ucieszyłam na tą wiosnę, śliczną pogodę, aż tu dzisiaj rano obudziłam się z bólem gardła i katarem. Jeśli chodzi o tę pierwszą dolegliwość to po leku minęła, ale katar ciągle cieknie,cieknie i przestać nie może. Dlatego też dziś odpuszczam rolki czy inną aktywność fizyczną na dworze i postawię na domowy trening zapewne z Ewą Chodakowską, a poza tym będę leżeć i na pewno nałykam się jakiś leków. Jeszcze kilka dni i zaczną się rekolekcję, a potem święta, więc choćby nie wiem co, ja nie zamierzam być chora!
Teraz chciałabym przedstawić Wam kilka nowości. Po szkole wybrałam się z mamą na zakupy i kupiłam kilka potrzebnych rzeczy, właśnie m.in. do treningów, a gdy wróciłam do domu czekała na mnie niespodzianka - paczka od firmy Sheinside, w której były aż 4 rzeczy! Zapraszam do zobaczenia ♥

Hej Kochani :)
Mamy dzisiaj kolejny, piękny, już wiosenny dzień. Przy takiej pogodzie mam o wiele więcej energii na wszystko, nawet na sprzątanie co jest dziwne szczerze mówiąc, haha. Także wczorajszy dzień upłynął mi na wiosennych porządkach, długim spacerze oraz dwóch treningach z Ewą Chodakowską. Zdążyłam też uporać się ze sprawami szkolnymi na jutro, więc dziś już nic nie muszę robić. Mimo że jest nieco chłodniej niż wczoraj, po obiedzie długi spacer w miłym towarzystwie na pewno mnie nie ominie :)
Dzisiaj przychodzę do Was jednak z inną sprawą, a mianowicie - przygotowałam małe giveaway. Dawno nie było u mnie na blogu żadnego konkursu, więc pomyślałam czemu nie. Jedyne co musicie zrobić to:

Tak jak obiecałam kilka dni temu chciałabym przygotować dla Was post na temat ''Niewidzialnej wystawy'', na której mogłam być podczas wtorkowej wycieczki klasowej. Na początku chyba każdy z nas wygłupiał się i śmiał z tego no bo jak to niewidzialna wystawa? Będziemy chodzić po pomieszczeniu, w którym nic nie ma i już? Na miejscu okazało się jednak zupełnie inaczej. Podzielili nas na grupy 8-sio osobowe + jeden przewodnik, który był niewidomy. Już przed samym wejściem był napis, że wystawa może bardzo mocno wpłynąć na psychikę, a przewodnik ostrzegał, że jeśli ktoś się źle poczuję ma mu od razu zgłosić. Byliśmy w kilku pomieszczeniach: mieszkanie, las, kawiarnia, nadleśnictwo i zwykła ulica, rynek itp. W każdym z nich mieliśmy do wykonania jakieś zadanie. Oczywiście nie mogę pominąć faktu, że było tam ciemno, nie było nawet dziurki przez którą mógłby przedzierać się choćby najmniejszy promień światła. Z początku chyba każdy z nas się bał, chodził niepewnie, stawiał jak najmniejsze kroki, byleby w coś nie uderzyć, a pomyśleć, że człowiek niewidomy ma tak przez całe życie..Jedyne zmysły, których byliśmy w stanie tam używać to słuch i przede wszystkim dotyk. Jeśli chodzi o zadania. W pierwszym pomieszczeniu musieliśmy opisać przewodnikowi gdzie, obok czego itp. znajdują się 3 okna w tym mieszkaniu. Później byliśmy w mieście i kawiarni, było tam normalne jedzenie, rowery, a nawet odgłosy takie, jakie da się słyszeć na ulicy. Przez cały czas bycia na wystawie mogliśmy sobie jedynie wyobrażać jak to wszystko, co dotykaliśmy wygląda naprawdę. Nigdy tego nie zobaczyliśmy w świetle. I znów ta myśl, że osoba niewidoma przez całe życie może sobie tylko wyobrażać jak to wygląda, jaki ma kolor itp. Jak już wspomniałam przewodnik również należał do tych osób, a poruszał się tam o wiele sprawniej niż my wszyscy, tak jakby to widział. Znał wszystko na pamięć, wiedział gdzie w tym momencie stoisz jeśli np. nie mogłaś trafić do wyjścia z jednego pomieszczenia, niesamowite..Naprawdę miałam dziwne uczucia po wyjściu stamtąd, aczkolwiek uważam, że każdemu z nas przydałoby się być na takiej wystawie.

Hej :)
Sama nie wiem czemu, ale chyba od zawsze uwielbiałam małe dzieci. Generalnie zawsze umiałam się z nimi 'dogadać' i coraz częściej słyszę, że mam do nich świetne podejście, co swoją drogą traktuję jak komplement. Od zawsze też chciałam mieć młodsze rodzeństwo, ale niestety to ja jestem ta młodsza (pozdrawiam moją kochaną starszą siostrę, która pewnie teraz to czyta :*). Na szczęście w mojej rodzinie młodszych dzieci nie brakowało i zawsze było kogo niańczyć, haha. W sierpniu ubiegłego roku na świat przyszło chyba najbardziej wyczekiwane - mała Alicja, którą już na pewno znacie z poprzednich postów. Od pierwszego spojrzenia na Nią zakochałam się, a z dnia na dzień moja miłość do tego maleństwa wzrasta. Mimo że jeszcze nie umie mówić jest jedną z nielicznych osób, które zawsze potrafią poprawić mi humor. Przy niej zapominam o wszystkim co dzieje się w około mnie i cieszę się z każdego jej najmniejszego gestu, uśmiechu. Nawet nie denerwuje mnie, gdy zdarzy jej się mocniej pociągnąć za włosy, haha. Naprawdę to niesamowite jak małe dzieci mogą umilić nam życie :)

Hej :)
Tak jak obiecałam dzisiaj przychodzę z postem dotyczącej wczorajszej wycieczki klasowej do Warszawy. Zacznijmy od tego, że wyjazd z miasta był o 9.40, ale jak to zwykle bywa parę opóźnień, więc wyjechaliśmy po 10. Na miejsce dojechaliśmy o 11.30, czyli akurat na spektakl, który zaczynał się o 12. Spektakl na jaki jechaliśmy to ,,Wesele'' Wyspiańskiego. Ci którzy są w liceum powinni znać utwór, bo o ile się nie mylę jest to jedna z lektur. Przedstawienie było w bardziej współczesnej wersji i nie było najgorsze. Występował tam m.in. aktor znany z postaci Ryśka z ,,Klanu'', haha. Wszystko skończyło się po 14, a jako że teatr położony jest przy samiutkiej Starówce mieliśmy godzinę czasu wolnego. Oczywiście razem z dziewczynami wybrałyśmy się na jedzenie, bo jakżeby inaczej. Całą wycieczkę mieliśmy idealną, słoneczną pogodę także tym bardziej spacer po Starówce, która swoją drogą jest przepiękna, był jeszcze przyjemniejszy. Ostatnim punktem naszej wycieczki była Niewidzialna Wystawa, o której niedługo napiszę osobny post. Coś niesamowitego, naprawdę. Byliśmy tam podzieleni na grupy, więc gdy wyszliśmy i czekaliśmy na innych znowu mieliśmy trochę czasu wolnego, który z dziewczynami wykorzystałyśmy na jeżdżenie 'super, przezroczystą windą, która wygląda jak kapsuła i ma lustro na dachu!' oraz na obkupieniu sklepu. Do domu weszłam przed 19 i mimo zmęczenia byłam naprawdę zadowolona. Wycieczka jak najbardziej na wieeeeeelki + :)

Hej :)
Dzisiejszy post jest planowany, ponieważ ja właśnie jestem na wycieczce klasowej w Warszawie. W sumie to chyba nasza pierwsza taka wycieczka w liceum gdzieś poza miasto. W planach mamy kilka rzeczy, ale o tym może pojawi się osobny post w ciągu najbliższych dni. Jako że powrót planowany jest dopiero na wieczór, nie chciałam zostawiać Was już drugi dzień bez notki. Swoją drogą pomyślałam, że posty co 2 dni są lepszym rozwiązaniem. Trafiają do większej liczby ludzi i nie umyka tak szybko. Jednak dziś nie o tym.
Przygotowałam dla Was kolejny post z inspiracjami, tym razem z tymi, które królują u mnie ostatnimi czasy: przeróżne stylizacje, dodatki itp. Zapraszam do obejrzenia :)

Hej :)
Macie w swoim towarzystwie bądź spotkaliście kiedykolwiek osobę, która nigdy się nie uśmiecha? Cały czas jest poważna, nie potrafi się wygłupiać, żartować, bawić śmiać. Ja niestety miałam do czynienia z niejednym takim człowiekiem. Ludzie są różni to fakt, ale chyba nigdy nie zrozumiem osób, które całe życie są tylko i wyłącznie poważni. Nie potrafią się rozluźnić, zażartować czy nawet uśmiechnąć się do swojego znajomego. Ciągle chodzą smutni, ponurzy, a na osobę wygłupiającą się patrzą jak na jakiegoś dziwaka. Nie wiem jak tak można. Przecież życie ma się tylko jedno. Tym bardziej teraz, kiedy jesteśmy jeszcze młodzi, możemy się wyszaleć. Czasem słyszę od innych, że jestem trochę dziecinna. Może i tak, ale mam tylko 17 lat, przede mną jeszcze całe życie i uwierzcie, że na powagę przyjdzie czas. Czasem kocham zachowywać się jak dziecko, cieszyć z niczego, wygłupiać, ale uwierzcie, że jeśli sytuacja tego wymaga również potrafię być poważna. Są ludzie którym moje niekiedy dziecinne zachowanie będzie przeszkadzać, ale zdecydowana większość moich znajomych, osób z którymi spędzam czas uważa, że to właśnie pozytywna cecha i często wygłupiają się razem ze mną do tego stopnia, że wszyscy płaczemy ze śmiechu, a brzuchy bolą tak jakbyśmy właśnie wykonali minimum 200 brzuszków. Za to właśnie tych ludzi kocham :)